Vijf jaar alweer.
Vorige week weer een CT scan van buik, longen, lever en botten gehad.
En afgelopen maandag de uitslag.
Dr Aalbers haalt ons op, gaat zitten en kijkt met een glimlach.
Hij ziet er anders uit. Wat is er anders?
Langer haar? Andere krullen?
“We hebben de uitslag. Ik heb alles bekeken en ja … het ziet er allemaal goed uit.”
Zoals altijd kijk ik mee met de bloeduitslagen en de teksten op het beeldscherm.
“Dat betekent dat we afscheid gaan nemen. Je hoeft alleen nog om de 3 jaar terug te komen voor een colonscopie. We blijven dat volgen.
Als je een oproep krijgt van het bevolkingsregister moet je niet meedoen.
En als er iets is, dan kan je altijd terecht.”
Nou dat is mooi.
Het is even wennen om losgelaten te worden. Maar aan de andere kant vergat ik steeds de afspraken en kwam ik een paar dagen van te voren er achter dat ik weer naar het AVL moest. Op zich een goed teken.
Ik zeg tegen de dokter: “Er is iets…. wat is er anders aan je? Wat is het?”
Hij blijkt ook ziek te zijn geweest.
Meteen komt de therapeut in mij naar boven en zonder schroom stel ik hem allerlei vragen.
“Heb je ook kanker gehad?” (het antwoord was positief)
“Hoe voelde het om patiënt te zijn?”
“Hoe was de behandeling? Wat als ze van te voren hadden geweten dat het een andere soort was, was de behandeling dan anders geweest? Heb je dingen gezien of gevoeld die je nu in je praktijk herkent of anders benaderd? ” enz. enz.
Ik vind het fijn om even niet over mij als patiënt te praten. En de dokter vind het fijn om zijn verhaal te vertellen. Zijn ervaring. En gelukkig zijn goede uitkomst (want er werd een zeer negatief scenario voorgeschoteld wat gelukkig een verkeerde diagnose was).
Ja zo zie je maar. We zijn allemaal mensen met eigen verhalen en ervaringen.
Ook hij merkte dat, nu hij ervaringsdeskundige is, het toch anders is als behandelaar.
Dat je beter kunt inleven. Dat je iets overeenkomstig hebt met patiënten.
Zo voelt het ook voor mij.
En er komen ook steeds meer patiënten met kanker bij mij.
Of hebben gewoon steeds meer mensen kanker? Daar lijkt het wel op.
1 op de 3 wordt gezegd. En ja …. zo voelt het ook.
We lopen naar buiten en komen in de hal waar iedereen zit te wachten.
Bijna wil ik een vreugde sprongetje maken maar realiseer mij dat dit in deze ruimte niet heel gepast is. Dus we lopen beheerst naar buiten. Buiten voel ik een traan lopen … “Waarom?”: denk ik. “Is het opluchting, is het vreugde of is het verdriet voor de mensen die het niet gered hebben? Is het de pijn die anderen om mij gevoeld hebben?”
Ik denk van alles wat. Een totaal pakketje.
Thuis pak ik mijn spullen om weer aan de bak te gaan. Het werk wacht.
En dan komt er een mooie bos gele bloemen aan ….
Zo, die is voor een lang lang lang leven.
Dank jullie wel allemaal voor jullie lieve berichten en medeleven.