Het is even stil geweest. Ik hoefde niet elke dag naar het AVL en daardoor was ik ook minder bezig met mijn ziekte denk ik. Maar vandaag was er weer een bezoekje waardoor ik mij realiseer dat deel 1 er nu pas op zit maar er nog wat vervolgafleveringen komen.
Ik blijf het heel vreemd vinden dat ik mij zo goed voel, gewoon zoals ik mij altijd voelde, en toch een dodelijke ziekte, kwaadaardig gezwel in mijn lijf heb zitten.
Na alle weken van super op mijn voeding letten, trouw mijn medicijnen (chemopillen) innemen, maar nog trouwer mijn supplementen nemen, heb ik tijdens de paasdagne toch gesmokkelt met wat chocolade eitjes. En als je er een neemt …… Dus tja, dan bedenk ik mij ineens dat ik de kanker nu weer aan het voeden ben. Dus vanaf morgen wordt het weer netjes, geen suikers.
Vandaag ben ik dus weer in het AVL geweest. Ik heb eerst een gesprek met de stomaverpleegkundige gekregen. Zij benaderde heel voorzichtig en tastte af hoe de gedachten over een stoma zijn. Zij vertelde dat sommige mensen er niets van willen weten en achter de geraniums belanden en dat anderen alles doen wat ze normaal doen en zelfs naar de sauna gaan. Maar goed, geraniums hebben we niet dus dat komt mooi uit.
Ze toonde allerlei zakjes, soorten en maten. En liet foto’s zien van een stoma (na eerst gevraagd te hebben of we dat wilden zien). Maar of ik een stoma krijg, en wat voor stoma, wordt pas tijdens het opereren duidelijk.
Na dit bezoek kwam ik bij de anesthesie terecht. De verpleegkundige vertelde over hoe ik de pijnstilling zou krijgen enz. Ruggeprik, narcose. Verder vroeg ze gewicht, bloeddruk, medicatie en supplementen. Zowaar wilde ze de hele lijst weten, die ik maar deels heb opgenoemd. Wederom kwam de vraag: weet de oncoloog dit? Ja mevrouw. Maar ze weet niet wat het allemaal is! Oke, u kunt dan op de dag van de operatie deze cocktail beter even laten staan. Goed mevrouw :).
Nu door naar de CT scan. Nog even een drankje drinken zodat alles goed in beeld komt. Volgens mij is het een jodiumdrankje maar het smaakt naar niets. Infuusje met vloeistof (nog meer troep in mijn lijf) en liggen maar.
Daarna door naar de MRI. Weer iets in het infuus en dan graag 25 minuten stil liggen. Oordopjes in. Koptelefoon op. Radio 538 aan.
Ik doe mijn ogen dicht. Het start met fileberichten en daarna probeer de muziek te horen maar de geluiden van de MRI zijn harder. Dan maar de beat van de MRI meedoen. Kedenk kedeng, kedeng kedeng. Daar doorheen gaat een soort hartslag. Boemboem, boemboem. Je kunt jezelf dwingen om de geluiden afwisselend te horen als je goed focust. Mijn adem is rustig en ik begin ondanks het harde geluid langzaam weg te zakken. Zo, even 25 minuten voor mijzelf. Ik droom weg, zie mijzelf vliegen (wel in een vliegtuig maar sta in de cockpit), ik wandel door de woestijn, ik zwem in een heldere zee met mooie vissen, ik loop door groene weidevelden. Opeens wordt het lichter … in ben al uit de scan gehaald en het licht schijnt in mijn ogen. Ik besef mij dat ik een wereldreis heb gemaakt. Het was heel ontspannen.
Nog even een afspraak verzetten. De uitslag had ik na de meivakantie gepland maar de chirurg vindt dat te lang duren en wil het een week eerder. Tja, wat maakt die week nou uit. Maar goed, ik ben zelf ook wel nieuwsgierig. Dus 1 mei ga ik nog even naar het AVL. Dan hoor ik of de tumor kleiner is geworden, de lymfeklier kleiner is geworden, of …… zoals de oncoloog vertelde…..misschien is hij wel helemaal weg. Tja, dat is misschien wishfull thinking. Maar hoop doet leven, en dromen mag je nastreven toch?
Nu eerst de eerste koningsdag. En dan kamperen. Even bijkomen tussen de lammetjes en paarden. Filmpjes kijken, boeken lezen en relaxxxxxxxxx.
Heel veel sterkte Adèle en ik hoop mee op een goede uitslag op 1 mei!
Hoop dat het een SUPERvakantie wordt Adèle;
één en al zonneschijn , vooral op 1 mei 😉
Liefs en een dikke X
Dank je wel dat ik je blog mag lezen; ik vind je heel stoer!
Hou vol dat wishful thinking…. Stel je elke dag levendig voor hoe het voelt om geen tumor meer in jouw lichaam te hebben en hoe geweldig dat voelt, alsof het al is verdwenen. Geen betere manier om je ff ontzettend goed te voelen en het universum te laten weten wat je wilt laten gebeuren, toch..? Ik visualiseer mee! Dikke kus XMarielle
heel veel sterkte we leven met je mee .Willem moet ook 1 mei voor echo en bloed onderzoek .Fijne vakantie en probeer er van te genieten Willem& greet
Wat goed van je dat je zo bewust, reeel en nuchter met je ziekte bezig bent. Het geluk is natuurlijk dat je je zo goed voelt. Daardoor kun je ook meer aan! Ga zo door! Maar niet te lang, want t mag binnenkort gewoon uit je lichaam zijn, toch?! Xxx
Hi Adele, herkenbaar wat je schrijft. Ik ben ook wel “weggezakt” op de kadans van de MRI geluiden, haha! Terwijl veel mensen het juist als vreselijk ervaren. Maar ik heb ook yoga gedaan en kan me goed ontspannen.
Ik zal aan je denken 1 mei. Dat wordt toch weer een spannende uitslag! Ik ga voor je duimen dat het kleiner is geworden.
Ik ga 1 mei, in het VU, onder het mes. Maar zodra ik weer een beetje bij de mensen ben zal ik je blog weer volgen.
Heel veel sterkte!
Geniet eerst nog lekker van Koningsdag, -dat ga ik ook doen- , en van je kampeer uitje!
Lieve groeten,
Marianne
Marianne, dank je. Ik zal 1 mei ook aan jou denkrn.
Het is zo dubbel want het onderwerp is zo kut, sorry, maar wat schrijf je geweldig. .. Heel fijn weekend lieverd en sterkte uiteraard dikke Kuszzz Syl
Wat blijf je toch heerlijk jezelf Adéle!! Ik ga voor je duimen op 1 mei, dat alles er veel beter uitziet dan voor de bestraling en de chemopillen!!
Lieverd, een nuchtere en duidelijke beschrijving van zo’n ingrijpend gebeuren.
Ik wens je zonnige dagen en de beste uitslag van de wereld.
dikke kus
Al die scans en ruggenprikken.. Ik herken zoveel in je verhaal. Sterkte maar weer met het vervolg. Ik was ook bijna in het AVL gestationeerd, maar de wachttijd is daar voor mijn aandoening, te lang. Ga nu naar het AMC voor nog 1 kuur en dan stamcellen kweken en dan transplantatie..
Ik wens je zoveel kracht en geluk toe Erwin. Ik duim dat het echt gaat lukken deze keer. xxxx