Ineens is alles is anders!
Gister kreeg ik een coloscopie. Die had eigenlijk al in oktober plaats moeten vinden maar ik was niet gebeld door het ziekenhuis en dacht; ach dat bloed in de ontlasting gaat wel weer over. Maar toen ik januari met m’n man mee naar de huisarts ging omdat hij niet meer kon lopen en pijn in zijn rug had, meldde ik toch maar even dat ik nog niet gebeld was door het ziekenhuis. De huisarts zei dat zoiets binnen 2 dagen had moeten gebeuren en hij ging het alsnog regelen. Want ook al is er geen bloedverlies meer, dat is geen reden om de coloscopie niet te doen. Gister ben ik dus geweest. Ik wilde alleen pijnstilling en geen roesje zodat ik mee kon kijken. Want 4 jaar geleden heb ik dat ook geprobeerd, dat meekijken, toen mijn man een coloscopie kreeg. Toen eindigde ik misselijk op het brancard nadat ze 2x naast een poliepje hapte. Nu wilde ik toch zelf meekijken.
De slang die naar binnen ging was niet zo pijnlijk als sommigen mij verteld hadden. En ja, soms kreeg ik een kramp gevoel maar door diep te ademen en de buik los te laten ging dat weer weg. De darmen zagen er eigenlijk wel mooi uit vond ik. Er werd een klein poliepje weggehaald. Maar op mijn vraag of dat dan het bloedverlies kon veroorzaken kwam inderdaad een negatief antwoord. Maar verder had hij nog niets gevonden. Op de terugweg zag ik ergens op het eind iets wat niet alleen een grotere poliep leek. En zei meteen, volgens mij is dat geen gewoon poliepje. Die is wel wat groter en ziet er raar uit. Veel bloedvaten, veel bobbels. De gesprekken in de onderzoekskamer veranderde van aangenaam gezellig tot zachte codetaal. Want ja, ik kom ook uit een zorgfunctie dus het zou zo maar kunnen zijn dat ik begrijp wat er gezegd wordt. Op het scherm was het een joekel dat gezwel, maar ik denk dat het in werkelijkheid de grote heeft van onze vroegere rijksdaalder. Dus groter dan een 2-euro munt.
Op zaal was mijn moeder aan het wachten en terwijl ik teruggereden werd zei de verpleegster dat de dokter zo langs zou komen. Dat gaf al aan dat er wat besproken moest worden en mijn moeder vroeg hoe het was gegaan maar wist al dat er niet niks was. Voorafgaande aan mijn onderzoek hadden we nog zitten praten over dat mijn oma darmkanker had gehad en we probeerden uit te vogelen hoe oud zij toen was. Tja, ik dacht echt dat er niets aan de hand zou zijn. Maar ja, bloed komt niet voor niets. En ja, mijn ontlasting kwam wel wat vaker dan voorheen. Nu 2 à 3x per dag i.p.v. 1x. Maar ja, ik was ook anders gaan eten. Minder brood, nog meer groeten en fruit. Havermout of kwark met zaden als ontbijt. En ’s avonds eten wij altijd 2 soorten groenten en sla en dan vis of vlees. En ik eet haast geen aardappels of rijst.
Ondertussen had ik een persoonlijk dossier op mijn bed gekregen. Een ringband met daarin 3 afspraken en wat uitleg over darmkanker waar je niet blij van werd. Maar nog steeds was ik de rust zelve. Het duurde even voor de dokter kwam en we konden naar een aparte kamer gaan. Hij viel meteen met de deur in huis en zei, dit is toch wel kanker. We hebben 3 afspraken gemaakt. Maandag, woensdag en donderdag aanstaande. U krijgt eerst een MRI van het bekken gedeelte om te zien hoe het gezwel zich heeft gevormd. Hoe ver het van de endeldarm zit. En een longfoto wordt er gemaakt. Dit is om te zien of er uitzaaien zijn. Het derde ding wat hij vertelde weet ik nu even niet meer. Woensdag worden de foto’s met u besproken en donderdag is het behandelplan klaar. Als het niet te dicht bij de endeldarm zit kan het misschien operatief verwijderd worden zonder dat u een stoma hoeft. Zit het te dicht bij de endeldarm dan zult u een blijvende stoma krijgen. WOW, eh dat gaat snel. Even wacht hoor. U zegt dat het misschien op een moeilijke plek zit? Stoma? Tja mijn vriendin heeft al 10 jaar een stoma dus ik weet precies wat dat inhoudt. Niet dat ik daar moeilijk over zou doen. Maar eh, dit is toch wel gewoon te verhelpen? Woensdag gaat mijn dochter de regio Zandvoort vertegenwoordigen met de regionale voorleeswedstrijd. Ga ik dat allemaal wel redden met die afspraak? Hij zei: “Ach mijn collega loopt zelden uit.”
Mijn moeder en ik reden naar huis. Geen traan gelaten. Het dropje wat ik op de heenweg had meegenomen (ik had tenslotte al 24 uur niet gegeten) heb ik niet genomen. Vanaf NU zou ik nog gezonder gaan eten. En al helemaal GEEN SUIKERS. Ondertussen heb ik 2x geprobeerd om mijn man te bereiken maar die sliep. Misschien maar beter zo. Thuis aangekomen liep ik naar de slaapkamer en met vragende ogen vroeg Frank,mijn man, of het goed gegaan was. Bij mijn negatieve antwoord kwamen ook eindelijk de tranen los. ‘Dat hebben we toch niet verdiend!”
Mijn moeder kookt veel voor ons sinds mijn man ziek is en ik veel aan het werk ben. Vanavond dus weer. Deze keer kip met Indische kruiden , snijbonen, sperziebonen, sla en rijst. Maar ik wil geen vlees meer. Nee, het staat mij tegen. Misschien is het een teken van mijn lijf. Misschien komt het door het onbestendige gevoel. Dus voor mij sperziebonen, snijbonen en 3 korrels rijst. Zelfs de sla wil ik niet. Terwijl ik dat altijd het lekkerste vind. Julia, onze dochter, hebben we nog niets verteld. Nee, daar wachten we mee totdat we zelf ook meer weten. We lagen met z’n drieën in bed tv te kijken en haar huiswerk door te nemen. Tja, eigenlijk ga is steeds vroeger naar bed. Dat is mij wel opgevallen. Maar ja, ik maak lange dagen en weken. Veel werk, thuis nog e.e.a. administratief afmaken enz.
De huisarts heeft vandaag gebeld. Ze heeftde eerste uitslag gezien en vraagt of ik langs wil komen. Nee, nu nog niet. als we alle onderzoeken achter de rug hebben dan weten we meer. Ze geft aan aan alle kanten te willen bijstaan maar dat we het zelf moeten aangeven. Op de vraag of ze nog wat kan doen nu zeg ik: “Vertel het aan mijn vriendin, zij werkt als doktersassistente in de praktijk. Ik wil niet dat ze de uitslag via een file ziet want dan schrikt ze helemaal. Dat gaat ze doen.
