Vannacht heb niet anders  geslapen dan anders. Het was gewoon lekker zoals gewoonlijk. Ik dacht dat die melatonine die ik voor het slapem moet innemen wel iets zou doen.

Vandaag eerst een afspraak met Yvonne. Zij gaat mijn praktijk tijdelijk versterken en wat spreekuren over nemen. Ik vind het spannend maar ook wel erg lekker. Komt vast goed.

Linda, mijn nicht gaat vandaag met mij mee. Eind mei moet ze bevallen van haar derde kindje. Spannend. Het is lekker om niet zelf te hoeven rijden. Dat geeft toch meer ontspanning. Ja, ik moet meer voor mezelf zorgen ipv voor anderen. Na de hele exercitie (het stelt niet veel voor hoor) hebben we nog wat rondjes gereden over de boulevard en een harinkje gegeten bij Arlan. Hij weet het nog niet. Heb nu ook geen zin om het te vertellen.

Wat denk je, zie ik op tafel een wit pilletje liggen. Dat is de melatonine die ik dacht ingenomen te hebben gisteren. Vandaar dat ik geen verschil merkte in mijn nachtrust.

Vanavond voelde ik mij niet zo lekker. Een wat misselijk gevoel. Niet echt misselijk maar wat onbestendig. En die pillen die ik in moet nemen staan mij tegen. Ik moet er zo niet over denken, want er is juist positiviteit ingestraald en het gaat mij helpen. Maar toch ……. Wat zou er gebeuren als ik het een keertje oversla? Of ipv 2×3 tabletten 2×2 zou nemen? Zou ik dat moeten vragen aan de dokter? Nou, toch maar even volhouden.

Het is grappig wie er allemaal op je pad komen in zo’n situatie. Neem nou Paul. Ik ken hem nog uit mijn McDonaldstijd in Rotterdam. Dat is dus 25 jaar geleden. Nooit meer gezien. Maar door facebook wel weer ‘vrienden’ geworden. En vorige week zag ik een diploma voorbij komen. Geslaagd voor radiografisch laborant. Aha, even feliciteren en meteen de vraag stellen over mijn situatie. Hoeveel is 2 Gy of totaal 50 Gy voor een bestraling. Hij legde het even goed uit. En ja, als er nog meer vragen zijn, gewoon stellen. Leuk is dat. De wereld is klein.

En dan mijn excollega, Erwin, uit de Holland Casino tijd. Ongeveer een jaar geleden kwam ik hem tegen op de begrafenis van een collega die het leven niet meer aan kon. Erwin was enorm emotioneel en ontdaan over de hele situatie. Iedereen trouwens maar dit viel mij gewoon op.  Een paar maanden later las ik op facebook dat hij kanker, non-hodgkin, heeft gekregen (fijn cadeautje). Nu blijkt na 1 maand na het eind van de behandelingen, dat het gewoon is teruggekomen en nog agressiever is. Op naarde volgende reeks kuren. Het is echt volksziekte nummer 1 volgens mij. Of zou het de leeftijd zijn. Kanker komt steeds meer voor op jongere leeftijd. Of voelen we ons gewoon jonger dan iemand van 50 die 30 jaar geleden leefde?