2 jaar. De tijd vliegt.

Wat gebeurt er allemaal in 2 jaar.
Wanneer je kanker hebt, is alleen jouw eigen leven nog belangrijk en kan je alle steun van vrienden en familie gebruiken. Ik ben nog steeds dankbaar voor de aandacht, bloemen, kaarten en hulp van iedereen.
Wanneer alle behandelingen gedaan zijn en het ziekenhuis je los laat om alleen nog controles uit te voeren, moet je weer je leven oppakken.
Hoeveel werk kan ik nu aan? Hoeveel werk wil ik aankunnen? Wat wil ik doen?
Het oude leven dient zich weer aan. Conditie verbetert. En voor de nieuwe buitenwereld ben je niet (meer) ziek. Maar de mensen die alles gevolgd hebben en die ik dan tegen kom op straat, vragen toch belangstellend hoe het gaat. Gelukkig kan ik daar steeds positief op antwoorden.

2 jaar is het geleden dat kanker was geconstateerd en in een tijd van 6 maanden werd ik geleefd door ziekenhuizen, artsen, bestraling, chemo, operaties, stoma, weer netjes oplossen.
Als ik er op terugkijk, is de tijd gevlogen en voelt het alsof het echt veel langer geleden is.
Maar ik zie dat ik ziek was. De littekens vertellen het mij iedere dag.
Laatst was ik eindelijk een weekje op vakantie en ging in mijn bikini zonnen. Voor het eerst. Mijn buik is niet meer sterk en plat. Nee, nu gehavend maar lekker zacht (zegt mijn dochter). En ik zag toen ook weer de zwarte tatoeagepuntjes die gemaakt worden voor de bestraling. Oh ja, die heb ik ook nog.

Mijn energie is goed, maar in mijn geheugen was het vroeger toch anders.
Ik merk dat mijn geheugen slechter is geworden. Ik krijg rare klachten aan mijn knie, slapende vingers in de nacht, vreemde ‘ouderdomsvlekken’. En de vraag komt bij mij naar boven of dit het gevolg is van de chemo, bestraling of dat het komt omdat ik gewoon ouder wordt.

2 jaar, wat kan er allemaal gebeuren.
Er zijn kennissen overleden (cliënten, oud collega’s, en zelfs een kindje). Vrienden en vriendinnen ziek geworden en gelukkig ook weer beter. Maar ook een vriendin die niet meer beter wordt.
Gisteren kreeg ik te horen dat ze nu, in slaap wordt gehouden om niet meer wakker te worden. Ondanks de morfine wilde ze door blijven gaan. Tot het mens onterende toe, want de pijnen waren hels. Nu zal het niet lang meer duren voordat ze gaat ‘hemelen’ (zo noemt mij moeder het altijd wanneer iemand overlijdt).
Daarom was ik gisteren even van mijn stuk. Want ondanks dat je weet wat er gaat gebeuren, blijft het vreemd.
Ik had een dag in de natuur en kruidentuin als afronding van het eerste leerjaar kruidengeneeskunde. Daar heb ik mij even afgezonderd om een en ander te overdenken.
Ook mij had dit kunnen overkomen. Mijn gezin had ook dit allemaal kunnen moeten meemaken. Wat ben ik blij dat het anders heeft uitgepakt.
Al denkend aan de nare gebeurtenis en de opluchting die ik voel voor mijzelf en mijn familie keek in naar het gras en het veldje vol klavertjes.
“Zouden er echt klavertjes 4 bestaan?” Ik weet het niet meer. Vroeger zocht ik ze ook. Maar ik weet niet of ik er echt een gevonden heb. Zouden ze wel bestaan? …….. Mijn blik gaat over de grond. En daar….. recht voor mij …… het lijkt ….. zou het echt …..?
Ik rijk mij arm uit, pluk het plantje. Ja! Echt een klavertje 4. Zo ineens. Voor mij! Zou dat ook echt geluk brengen?
Ik heb het in een papiertje gelegd en mee naar huis genomen.

Vanmorgen moest ik naar het AVL. Een afspraakje met mijn chirurg dr Aalbers. Of heet hij nou Aalders? Ik blijf het vergeten. Lekker belangrijk.
Want vorige week heb ik een CT scan gehad. Die ik ook bijna was vergeten.
Zie je wel dat mijn geheugen nog niet goed werkt.
Maar goed. Hij zei: Trek de wijn maar open. Jullie hebben wat te vieren!
Alles is goed. Tumormarkers beneden de 1. En de CT scan laat niets vreemds zien.
En …. De 2 jaars grens is voorbij! Wat bedoelt u dokter? (Ja ik weet nog steeds niet of ik u of je of ju moet zeggen)
Nou, de grootste kans op terugkomende tumoren is binnen 2 jaar. En die wordt nu alleen maar kleiner. Dus jullie mogen dat gaan vieren.

Oke, dat is fijn. Maar wel zonder wijn want dat lusten we niet.
Dat vieren werd een boks (c.q. high five) met een grote glimlach. Want ja, we hadden natuurlijk niet anders verwacht. En het dagelijks leven gaat weer door.

Maar toch, van binnen ben ik natuurlijk blij, vier ik mij eigen feestje. Maar ik realiseer mij heel goed dat voor iemand anders het feestje vandaag kan eindigen.
Dat maakt het allemaal zo raar. Het is dubbel.

Lieve Ann, ik zal je nooit vergeten.