Zaterdag was het concert van Music All In en het was heel fijn dat ik het gered heb om mee te zingen. Het concert was super gezellig en iedereen was enthousiast. Vooral omdat we alles uit het hoofd zingen.
Gelukkig kon ik tijdens het concert op een barkruk zitten (ik zat toch achter de pianist) en daardoor ging het allemaal prima. Maar toen het eenmaal voorbij was, moest ik echt naar huis. Ik was kapot maar tevreden.
Maandelijks archief: juni 2014
Uitslag…….
Ik ben al 1,5 week thuis. Het is gek dat ik nu pas voor het eerst mijn computer open. Al die tijd heb ik alleen de telefoon gebruikt voor socialmedia en had ik geen behoefte om mijn mails te lezen. Ik heb er 828 die ik moet doorwerken. Misschien toch niet zo gek dat ik daar nog geen zin in heb.
Ik mag naar huis
Pfff, wat een avontuur. Een hele week in het ziekenhuis. Voor de eerste keer en niet voor de laatste.
Mijn vorige blog was geschreven op de dag na de operatie. Waarschijnlijk had ik zo’n energieboost omdat de angst voor de operatie voorbij was. Want de tweede dag na de operatie voelde ik mij echt wel minder lekker. De pijn viel reuze mee. Iedere dag wordt er een pijnscore gevraagd en die was 1 tot 2 (op de schaal van 0 – 10). De pijnstilling was via de ruggemergprik i.c.m. Paracetamol en Diclofenac geloof ik. En daar moet dan weer een maagbeschermer bij in de vorm van Pantoprazol. Voorheen kreeg ik ook morfine maar daarvan werd ik ‘snachts jeukend wakker. Dus die is op dag 2 gestopt.
Operatie is gebeurd
Pfffff, eindelijk voorbij. Ik lig op mijn kamer. Het is 2.33 uur en ik ben wakker van de jeuk. Mooi moment om te bloggen.
Mijn kamergenoot moest om 8 uur geopereerd worden dus om 7 uur zat haar vriendin en schoonmoeder er al zacht fluisterend grapjes te maken om Kirsten, zo heet ze, op te vrolijken. Zij heeft een prikfobie en dat is niet handig in een ziekenhuis.
Ik vond het bezoek best gezellig. En omdat haar operatie naar 10 uur werd uitgesteld werd het een dolle boel. Maar daarna was het toch wel erg stil en kwam de angst bij mij naar boven.
Gesetteld in het AVL
Nou, ik ben er.
Vanmorgen was het nog even stressen. Op het laatst heb ik toch nog een beetje gewerkt.Mailtjes gestuurd en betalingen gedaan.
Ook was ik erg emotioneel (als niemand erbij was). Het voelt al een soort afscheid. Maar waarvan weet ik nog niet.Dat weet ik morgen pas.
Dus we begonnen om 11 uur bij de balie om ons te melden.
Eerst moest er nog bloed geprikt worden voordat ik naar de 6de etage mocht. Daar hebben we, Julia Frank en ik, in de ‘kantine’ gewacht tot we eindelijk werden opgehaald. Dat duurde een uur.
Ik ben er klaar voor
Afgelopen week stond in het teken van: “Nog even dit en nog even dat…voordat ik het ziekenhuis in ga”.
Het was dus ook een drukke week maar wel heel gezellg.
Womens Only Cabrio Rally , mijn verjaardag, een heerlijke buitenrit, de dans voorstelling van Julia.
Vandaag de laatste dingen geregeld om de praktijk en de clienten netjes achter te laten. Nee ik heb niet echt alles af, maar dat komt dan wel.
Ik heb vanmiddag in het zonnetje ook alle spullen die ik heb gekregen van het ziekenhuis, artsen, alternatieve artsen, facturen en achtergrond informatie over kanker maar eens geordend en in een map gedaan.
