Week 4 zit er op; weekend!!!
Ik kom net thuis van het AVL. Noor is meegeweest en dat is altijd gezellig en leerzaam. Zij weet de dingen over het leven zo mooi te vertellen.
De 4de week zit er op. Nog 1 week te gaan. En zoals ik al eerder zei: ik blijf mij voelen alsof er niets aan de hand is. Heb echt nergens last van. Zelfs geen diarhee wat ik zou moeten krijgen. Maar goed, ik neem ook de dubbele dosis probiotica, en prebiotica, en kefir en Aloe Vera enz enz. volgens mij werkt dit gewoon echt!
Ik kom dus net thuis, staat er weer een mooie bos moet bloemen en planten. Wat wordt ik toch verwend. Iedere dag is er wel een bloemetje, kaartje, berichtje. Het is fijn om te merken dat mensen aan je denken.
De regen heeft ondertussen plaatst gemaakt voor de zon. Die schijnt heerlijk de kamer in. Het huis is verder stil. Tijd om even aan mijzelf te denken. Tijd voor een kopje thee. En……ik zie dat mijn moeder een appeltaartje heeft gebakken. Ga ik die nemen? Ik heb tenslotte al het suiker en snelle koolhydraten uit mijn leven gebannen. Ik ga geen brandsof voor kankercellen in mijn lijf stoppen. Maar …….. ik doe dit al vanaf 30 januari en het is nu 21 maart. Ik vind dat ik dit taartje nu wel mag nemen. Gewoon omdat het weekend is en ik niet naar het AVL hoef, geen bestraling, geen chemopillen.
Ja, ik neem een stukje appeltaart……
De eerste twee happen schrok ik naar binnen. Hmmm lekker. Maar eigenlijk proef ik niets. Ik ben zo aan het proppen. Nu maar even mindfullness gebruiken om van het taartje te genieten. Ik proef de appel met de kaneel. De zachte koekkorst er om heen. Een beetje suiker maar veeeeeeel minder dan in appeltaart die niet zelf gemaakt is. En ik proef de liefde van mijn moeder. Zij maakt de lekkerste appeltaart. Gewoon zoals ik ze lekker vind. Geen rozijnen, geen amandelspijs, geen abrikozen, geen bergen suiker.
