Tot over 3 jaar
Deze week is het 1 jaar geleden dat ik geopereerd werd aan rectumcarcinoom.
En dat ik wakker werd met 27 cm minder dikke darm en een rits lymfeknopen minder en een stoma.
Het stoma werd 2 maanden later weer opgeheven.
In dit jaar is er veel gebeurd. Ik heb mijn best gedaan om zo zuiver mogelijk te eten. Zo veel mogelijk groenten te nuttigen en zo min mogelijk suiker.
Dit is goed gelukt alleen merk ik dat dropjes nog wel een zwak puntje is. En nu mijn focus wat vervaagt helemaal.
In dit jaar zijn er meer mensen met kanker op mijn pad gekomen. Vrienden, kennissen en patiënten.
Mensen die er nog volop in zitten, mensen die het achter de rug hebben en mensen die zijn overleden.
Ik heb doctoren ontmoet, therapeuten gesproken, adviezen gevraagd, therapieën gevolgd en lezingen bijgewoond.
Het is raar. Kanker is in mijn leven gekomen en ik denk niet dat het er nog uit gaat.
Niet dat ik denk dat het bij mijn lijf er niet uit gaat, maar het blijft een onderdeel van mijn zijn, mijn leven en mijn omgeving. En ik had echt gedacht dat IK dat nooit zou krijgen. Ik eet gezond!
Maar dat is niet alles.
Ik heb geanalyseerd wat er gebeurd is, wanneer dit moet zijn ontstaan.
En ik denk dat ik het weet. Ergens in 2010. Een periode van stress op diverse fronten en een periode die van positiviteit werd omgegooid in boosheid en wraakgevoelens.
Gelukkig niet voor lang, maar dit moet wel de bron zijn geweest, want iets anders kan ik niet bedenken.
Vorige week had ik de eerste grote controle.
Iedere 3 maanden was er wel controle van het bloed waarbij tumormarkers werden gecontroleerd. En om de 3 maanden een echo of iets anders.
Vorige week kreeg ik mijn eerste echt grote jaarlijkse controle. Een CT scan en een Colonscopie.
Eigenlijk was dit gepland op 2 verschillende dagen, maar op mijn verzoek werd het achter elkaar gepland. Dat betekende 2 dagen vooraf het eten aanpassen en e.e.a. drinken.
Voor de Ct-scan moest ik 2x een halve liter jodiumoplossing in water drinken. Dit smaakte naar niets. En voor de Colonscopie moest mijn darm zich legen. Dus 2x een liter oplossing met een goedje er in wat de darm het liefst zo snel mogelijk kwijt wil raken.
Het leek alsof ze een vies drankje hebben geprobeerd om lekker te maken met iets citroen-achtigs en een hoop aspartaam om het zoet te laten smaken. Nou dat is dus niet gelukt. Dit was zo vies.
Het eerste glas ging nog, maar 2 literrrrrr brrrrr. Maar goed, het is uiteindelijk op 1 glas na, toch gelukt.
Maandag eerst naar de Ct scan. Infuus en de contrastvloeistof werden ingebracht. Dat voelt net of je in je broek plast. Heel raar. Maar de scan is zo gebeurd.
Het infuus heb ik laten zitten want er moest nog een colonscopie gemaakt worden en daar hoort een roesje bij wat ik liever niet wilde.
Dus dat hoefde ook niet, en in geval van nood kon het altijd nog wat in het infuus gespoten worden.
Kijk, de eerste keer dat ik een colonscopie had gekregen, vorig jaar dus, had ik ook geen roesje en dat ging goed. Daarnaast had ik toen met eigen ogen de tumor gezien. Anders had ik het niet geloofd dat ik zo ziek zou zijn.
Dus nu wilde ik eigenlijk ook met eigen ogen zien hoe de stand van zaken was.
De scopie ging prima, deed geen pijn, geen opgeblazen gevoel. Ik kon alles meekijken. Het zag er egaal, mooi doorbloed en zonder gaten of bobbels uit. Ook de t-splitsing waar de endeldarm (nu nog maar de helft) vast is gemaakt, heb ik gezien.
De arts was tevreden en hij zei: ” ik heb nog nooit zo’n makkelijke scopie gedaan.”
Met een tevreden gevoel gingen we weer naar huis. De darm zag er prima uit. En natuurlijk gingen we er vanuit dat de scan ook goed was.
Vandaag was het bezoek aan de oncoloog.
Het AVL is verbouwden we moesten naar het nieuwe patiënten gedeelte waar zelfs ligstoelen staan.
De arts liep niet uit, wat mooi uit kwam want ik moest hierna nog naar een vergadering in Heiloo.
Ze begon met: “Alles ziet er goed uit. De tumormarker is niet te meten (zo laag).De CT-scan laat geen afwijkingen zien. En de darm ziet er goed uit.”
Ze liet wat foto’s zien, legde nog wat uit en beantwoordde onze vragen. Ook de bult boven het litteken van het stoma heb ik laten zien (wat ook een pijnplek heeft) maar ook zij wist niet wat dat was en zei dat dat wel vaker voor kwam. En misschien kon de chirurg hier nog iets mee.
Ja die zien we maandag!
“De chirurg bespreekt met u de verdere controledata. Daar is een mooi schema voor waar we ons aan houden. Maar mevrouw Schmidt, ik zie u over 3 jaar weer!!!! ”
Frank en ik hebben een klein dansje gemaakt in het oude patientengedeelte wat nu helemaal leeg is.
De ploeg medewerkers die langs liepen moesten lachten.
Maandag is dus nog een gesprek en dan….
Wat moet ik dan zeggen?
Dat ik kankerpatiënt ben, kanker heb, kanker heb gehad of gewoon gezond ben?
Een dilemma om blij mee te zijn!!
Yippeeee
