Zaterdag was het concert van Music All In en het was heel fijn dat ik het gered heb om mee te zingen. Het concert was super gezellig en iedereen was enthousiast. Vooral omdat we alles uit het hoofd zingen.
Gelukkig kon ik tijdens het concert op een barkruk zitten (ik zat toch achter de pianist) en daardoor ging het allemaal prima. Maar toen het eenmaal voorbij was, moest ik echt naar huis. Ik was kapot maar tevreden.

Zondag dus toch wel de hele dag in bed gelegen. Maar ‘snachts werd ik wakker met een pijn in mijn rug en in mijn leverstreek. Een raar gevoel. Ik had de neiging om op mijn knieen te gaan zitten/ liggen. Waren het mijn nieren? Ik ga mooi geen paracetamol nemen dan.
Na 1 uur kreunen en draaien hebben we besloten om toch de dokterspost te bellen. Ze vroegen of ik langs kon komen. Ja hoor…
Julia wakker gemaakt; “Oh mam, ik red het wel. Ik zie je straks weer.” Wat wordt ze toch groot. En gelukkig is ze geen stresskip.
Op weg naar de auto was de pijn verdwenen. Net zoals wanneer je naar de tandarts of dokter gaat. Dan verwijnt alles ook. Maar goed, we zijn toch maar naar het ziekenhuis gereden.
Aanmelden, plasje inleveren en wachten.
Wat een ouwe bende daar in het Kennemer Gasthuis Eerste Hulp. Het toilet had wel een prullenbak maar daar zat geen deksel op. Dus je keek zo in de bak met spuugbakjes en kots. Dus ik heb even doorgegeven bij de balie dat een nieuwe prullenbak geen overbodige luxe is.
Vervolgens zitten we op die houten stoelen te wachten. Zit er gewoon bloed aan de stoelen. Getver. Nou bij die post komt ik liever niet meer.
De arts heeft even geluisterd naar de buik. Vragen gesteld. En denkt dat ik galstenen heb.
Geeft een recept voor een zetpil met een pijnstiller en zegt dat ik een afspraak kan maken voor een echo met een verwijzing van de huisarts.
Nou dat recept ga ik niet halen. Ik heb geen pijn meer. Volgens mij helpt troebel appelsap om de galstenen soepel te maken. Ik ga het maar even opzoeken.

Thuis aangekomen was Julia nog wakker. We slapen nog een beetje en een nieuwe dag kan beginnen.
Het is 10 uur. De telefoon trilt. Frank ligt nog op bed en ik neem op. Ja, ik ben wakker en nieuwsgierig. Het is een client die vraagt hoe het met mij gaat. Ik ga uit bed en loop richting de gang.
Voel een klap in mijn nek en hoor een knal. Open mijn ogen en zie een plafond. “Waar ben ik?”. Eh….. het is de kledingkast (Walk in). “Wat doe ik hier?”. Frank staat naast mij. Geschrokken!!! “Eh,…..even denken …… wat was ik aan het doen? Oh ik geloof dat ik iemand aan de telefoon had …..” Frank pakt de telefoon van de grond. De dame aan de andere kant zegt: “Ik hang maar even op.
Bovenop mijn neus bloed het. Mijn leesbril had ik op maar lag nu ergens anders. Mijn neus is beurs.
Ik ben gewoon flauwgevallen. Gewoon neergestort!! Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Heb niets voelen aankomen. Gelukkig stond ik niet bij de trap. Pffff
’s Middags toch maar even naar de huisarts. Bloed geprikt.

Vandaag de uitslag. alles is goed. Leverwaardes iets verhoogd maar past goed bij de mogelijke galstenen of gewoon door de operatie. Verder alles goed. Vitamine D, witte bloedcellen ook weer omhoog.

Dus…….. IK MOET GEWOON RUSTIG AAN DOEN!!
Die boodschap heb ik binnegekregen. Voor de komende maand gaan al mijn afspraken die ik met clienten heb staan dus niet door.
Wat ben ik blij dat Yvonne en Manon er zijn om de toko toch te laten draaien.
Achter de schermen doe ik dan wel wat administratie en de agenda plannen.
Verder moet ik extra zout nemen. Dus het keltische zeezout wordt nu eindelijk echt gebruikt en ik ga de Sole maken (zout water substantie).

Dus nu verplicht vakantie houden en alleen maar leuke dingen doen. Zonnen, toch maar het wandelen oppakken, schilderen, en genieten.
Een vriendin zei: Werken kan je nog lang genoeg.