2 jaar. De tijd vliegt.
Wat gebeurt er allemaal in 2 jaar.
Wanneer je kanker hebt, is alleen jouw eigen leven nog belangrijk en kan je alle steun van vrienden en familie gebruiken. Ik ben nog steeds dankbaar voor de aandacht, bloemen, kaarten en hulp van iedereen.
Wanneer alle behandelingen gedaan zijn en het ziekenhuis je los laat om alleen nog controles uit te voeren, moet je weer je leven oppakken.
Hoeveel werk kan ik nu aan? Hoeveel werk wil ik aankunnen? Wat wil ik doen?
Het oude leven dient zich weer aan. Conditie verbetert. En voor de nieuwe buitenwereld ben je niet (meer) ziek. Maar de mensen die alles gevolgd hebben en die ik dan tegen kom op straat, vragen toch belangstellend hoe het gaat. Gelukkig kan ik daar steeds positief op antwoorden.
2 jaar is het geleden dat kanker was geconstateerd en in een tijd van 6 maanden werd ik geleefd door ziekenhuizen, artsen, bestraling, chemo, operaties, stoma, weer netjes oplossen.
Als ik er op terugkijk, is de tijd gevlogen en voelt het alsof het echt veel langer geleden is.
Maar ik zie dat ik ziek was. De littekens vertellen het mij iedere dag.
Laatst was ik eindelijk een weekje op vakantie en ging in mijn bikini zonnen. Voor het eerst. Mijn buik is niet meer sterk en plat. Nee, nu gehavend maar lekker zacht (zegt mijn dochter). En ik zag toen ook weer de zwarte tatoeagepuntjes die gemaakt worden voor de bestraling. Oh ja, die heb ik ook nog.
Mijn energie is goed, maar in mijn geheugen was het vroeger toch anders.
Ik merk dat mijn geheugen slechter is geworden. Ik krijg rare klachten aan mijn knie, slapende vingers in de nacht, vreemde ‘ouderdomsvlekken’. En de vraag komt bij mij naar boven of dit het gevolg is van de chemo, bestraling of dat het komt omdat ik gewoon ouder wordt.
2 jaar, wat kan er allemaal gebeuren.
Er zijn kennissen overleden (cliënten, oud collega’s, en zelfs een kindje). Vrienden en vriendinnen ziek geworden en gelukkig ook weer beter. Maar ook een vriendin die niet meer beter wordt.
Gisteren kreeg ik te horen dat ze nu, in slaap wordt gehouden om niet meer wakker te worden. Ondanks de morfine wilde ze door blijven gaan. Tot het mens onterende toe, want de pijnen waren hels. Nu zal het niet lang meer duren voordat ze gaat ‘hemelen’ (zo noemt mij moeder het altijd wanneer iemand overlijdt).
Daarom was ik gisteren even van mijn stuk. Want ondanks dat je weet wat er gaat gebeuren, blijft het vreemd.
Ik had een dag in de natuur en kruidentuin als afronding van het eerste leerjaar kruidengeneeskunde. Daar heb ik mij even afgezonderd om een en ander te overdenken.
Ook mij had dit kunnen overkomen. Mijn gezin had ook dit allemaal kunnen moeten meemaken. Wat ben ik blij dat het anders heeft uitgepakt.
Al denkend aan de nare gebeurtenis en de opluchting die ik voel voor mijzelf en mijn familie keek in naar het gras en het veldje vol klavertjes.
“Zouden er echt klavertjes 4 bestaan?” Ik weet het niet meer. Vroeger zocht ik ze ook. Maar ik weet niet of ik er echt een gevonden heb. Zouden ze wel bestaan? …….. Mijn blik gaat over de grond. En daar….. recht voor mij …… het lijkt ….. zou het echt …..?
Ik rijk mij arm uit, pluk het plantje. Ja! Echt een klavertje 4. Zo ineens. Voor mij! Zou dat ook echt geluk brengen?
Ik heb het in een papiertje gelegd en mee naar huis genomen.
Vanmorgen moest ik naar het AVL. Een afspraakje met mijn chirurg dr Aalbers. Of heet hij nou Aalders? Ik blijf het vergeten. Lekker belangrijk.
Want vorige week heb ik een CT scan gehad. Die ik ook bijna was vergeten.
Zie je wel dat mijn geheugen nog niet goed werkt.
Maar goed. Hij zei: Trek de wijn maar open. Jullie hebben wat te vieren!
Alles is goed. Tumormarkers beneden de 1. En de CT scan laat niets vreemds zien.
En …. De 2 jaars grens is voorbij! Wat bedoelt u dokter? (Ja ik weet nog steeds niet of ik u of je of ju moet zeggen)
Nou, de grootste kans op terugkomende tumoren is binnen 2 jaar. En die wordt nu alleen maar kleiner. Dus jullie mogen dat gaan vieren.
Oke, dat is fijn. Maar wel zonder wijn want dat lusten we niet.
Dat vieren werd een boks (c.q. high five) met een grote glimlach. Want ja, we hadden natuurlijk niet anders verwacht. En het dagelijks leven gaat weer door.
Maar toch, van binnen ben ik natuurlijk blij, vier ik mij eigen feestje. Maar ik realiseer mij heel goed dat voor iemand anders het feestje vandaag kan eindigen.
Dat maakt het allemaal zo raar. Het is dubbel.
Lieve Ann, ik zal je nooit vergeten.
Lieve Adèle, wat ben je toch een prachtig mens! Ik ben dankbaar en blij dat je in mijn leven bent gekomen, zoveel jaar geleden alweer, en dat ik je wijsheid meemaak. We zien elkaar niet veel, maar je zit diep in mijn hart! XXX
lieve Adele wat een fijn nieuws. Je hebt dit weer geweldig geschreven. Put uit het afscheid ook kracht . Al zal je vriendin niet lijfelijk aanwezig zijn, zal zij je nooit verlaten.
Dit heet liefde en in je ❤️dragen. ?
Lieve Adele, geraakt ben ik door je mooie stuk. Wat heeft het verblijf in de kruidentuin veel gebracht. Voor jou het symbolische klavertje, klein, teer maar zoooooo groots! Voor mij was het vandaag verblijf in de tuin een soort diepe bevrediging die het beste door een Zen boeddhist uitgelegd zal kunnen worden. Wat een rijke ervaring, de natuur, de vrouwen. De dag raakte mijn ” kern” Je verhaal maakt mij nederig. Ik besef mij des te meer; een ieder heeft zijn eigen verhaal. Dank voor het delen: Adele je mag er zijn! ?
Wat heb je het prachtig verwoord. Ook ik ben door het oog van de naald gegaan. Geen kanker maar mijn hart. Realiseer me dat iedere dag n cadeau is en ben daar blij mee. Wens je het allerbeste en blijf gezond.
Hoi Adele, dat klavertje vier is geluk heb er vaak naar gezocht maar nooit gevonden, het zal je geluk brengen dat is een teken. Ben zo blij voor je met het goede bericht en inderdaad als je wat hebt is vrienden, familie o zo belangrijk en mag je gelukkig zijn dat ze er waren, zat mensen krijgen die steun niet en dat is al triest, jammer dat je geen wijn lust want rode wijn is goed tegen kanker heeft dokter houtsmulder ooit eens vertelt daar heb ik nog een krantenknipsel van hij had ook kanker, wat lul ik nou toch allemaal, maar wil je zeggen dat we nu 10 jaar vooruit gaan en dan weer 10 jaar zodat je gezond oud kan worden heb er vertrouwen in, je hebt niet voor niets je klavertje vier gevonden. Liefs Elly
Adèle, ik heb het al eens eerder gezegd; wat schrijf je mooi. Mijn ogen vliegen over je tekst en ik zie alles voor me wat je vertelt. En ik voel het ook… En dan komt er een traan, en nog 1. Voor mij sinds kort ook heel herkenbaar. Ben blij dat het “goed” met je gaat. Ja ach die kleine dingetjes, ze zijn niet leuk maar jij en ik mogen nog van het leven genieten, wat we ook wel doen. Voor je vriendin vind ik het vreselijk. Heel veel sterkte!.
Ineke
Hi Adele, wat heb je dat weer mooi beschreven. Heel blij te horen dat je helemaal beter en gezond bent verklaard! Carpe diem is zo’n mooi levensmotto en velen vergeten te genieten van iedere dag!
Groot contrast met de razendsnelle achteruitgang van Annemarie. Wat een vechter was ze tot het eind. Voor altijd in ons hart. Moet vaak aan onze memorabele cabrio rally in haar Saab denken. Volgende week dragen we de rally op aan haar en zullen onderweg even op haar proosten. We zullen haar missen met markante lach en humor. X